A Wordsmith's Haven

Tanımıyorsun beni  Sen de herkes gibisin.  Farklı sanıyordum bizi  Yine, yine yanıldım.  Ben, gözlerimden  Gözlerimin içinden, bahseylersin sanıyordum.  Yanılttın beni.  Niye kimse gözlerimi görmüyor? Oysa herkes,  “gözlerin pek de güzel” derdi.  Bu kadar mı acizsin kendinden? Gözlerime bakmadın hiç, Sen, gözlerimin benden ne çok alıp  Ne çok verdiğini ne bilirsin ki! Gözlerim, ah o gözler  Kaç defa tuttu içindeki seli,  Akıtamadı çoğu zaman.  İnan çok isterdim,  Gözlerime bakmanı. Ağlamıyorum fark ettin mi? Doğrusu ağlayamıyorum  pek Artık toprağımda yeşer istiyorum.  Gördün mü bak! Yine, Yine, g özlerime bakmadın.   Oysa gözlerim sana aynadır,  Sen bunu anlamadın.  Neyse, Sen bilirsin.  Toprak susuz kalmaz ki benim memleketimde,  Hem kaldırımlarda açan çiçekler bile,  Bak! Kaldırımlarda açan çiçekler bile!  Bu denli suyu bulabiliyorken, Güneş hâlâ onlara göz kırpıyorken,...

Uzaktan hep bizimkisi  Sevgiler, kederler, mutluluklar,  Heyecanlar ve hezeyanlar. Bir tek bize mi böyle? Ah! Ne çok isterdim bağırabilmek,  Çokça isterdim haykırabilmek. İnan, göründüğümden fazlasıyım.  Sen yalnızca bakmayı bilmiyorsun Gözlerime. Sahi söylemiş miydim  Bana gözlerin hep ıslak derler  Bundan mı bu vurdumduymazlığım. Bir insan daha nasıl belli eder? Yok, yok, yok hayır  Ben size göre değilim  Size göre ağız değilim! Ben size göre değilim! Görece sizden farksızım ama değil mi ? Etten kemikten olma Adem kızı  Korkmayın kimseye söylemem  Kimseye tek kelime dahi etmem  İçinizdeki o gerçek sizi  Bir ben bileceğim! Ben böyleyim, Ürkme benden bende senin gibiyim. Ben böyleyim  Ben de sizden biriyim